Liturgia sakramentu święceń: diakonat, prezbiterat, episkopatDla każdego Seminarium okres przedwakacyjny jest najradośniejszym czasem w ciągu całego roku formacyjnego. Powodem tej radości są święcenia prezbiteratu i diakonatu. Co roku bowiem każde Seminarium wydaje owoc w postaci nowych diakonów i prezbiterów. Oprócz tych dwóch stopni święceń jest jeszcze jeden, który jest pełnią kapłaństwa Chrystusowego, a są to mianowicie święcenia biskupie. Należy pamiętać, że kapłaństwo ma tylko dwa stopnie, prezbiterat i episkopat.Sakrament święceń bierze swój początek z Ostatniej Wieczerzy, jaką spożył Jezus Chrystus ze Swoimi Apostołami w Wieczerniku w Wielki Czwartek. W czasie tej uczty, która jest pierwowzorem Mszy świętej, Chrystus pozostawił uczniom rodzaj testamentu, jakim były słowa: "To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22, 19). Wielki Czwartek jest również dniem ustanowienia Eucharystii, której szafarzami mają być biskupi, kapłani i diakoni. Dlatego też sakramentu święceń udziela się w czasie Eucharystii, po liturgii słowa, a przed liturgią eucharystyczną. Każdy kapłan i biskup jest powołany do potrójnej misji w Kościele, kapłańskiej, nauczycielskiej i pasterskiej. Mają oni kierować Owczarnią Bożą i służyć jej. Posługę kapłanów i biskupów bardzo dobrze oddaje łacińskie słowo pontifex. Oznacza ono arcykapłana, ale w dosłownym tłumaczeniu mówi o tym, który buduje mosty. A właśnie kimś takim jest prezbiter, który mocą otrzymanych święceń ma pośredniczyć pomiędzy Bogiem a ludźmi, składać Bogu ofiary, zanosząc do Niego modlitwy, ale również reprezentować Go na ziemi wobec Jego ludu. Do posługi biskupom Kościół od samego początku istnienia powoływał na mocy święceń diakonów, których zadaniem była pomoc w posługiwaniu biskupom (Dz 6, 2-6). Z biegiem czasu diakoni stali się też pomocnikami prezbiterów. Diakonat jest pierwszym stopniem święceń. Wyróżnia się dwa rodzaje diakonatu, stały, który otrzymują osoby świeckie i diakonat, który poprzedza świecenia kapłańskie. Różnica między nimi jest taka, że diakon stały nie otrzymuje dalmatyki (szata własna diakona, wyglądem zbliżona do ornatu, ale posiadająca rękawy) i nie składa przyrzeczenia celibatu. W czasie święceń diakonatu po odczytaniu Ewangelii rektor Seminarium przedstawia biskupowi kandydatów do święceń, których ten uznaje za godnych tej posługi. Po tym przedstawieniu biskup wygłasza homilię. Po homilii kandydaci składają wobec biskupa przyrzeczenie wierności swojemu ordynariuszowi. Zwieńczeniem tego jest włożenie złożonych rąk w ręce biskupa, co jest nawiązaniem do średniowiecznego obrzędu przekazania lenna lennikowi przez seniora. Następnie konsekrator zaprasza wszystkich zebranych do wspólnej modlitwy litanią do Wszystkich Świętych. Po litanii biskup nakłada na każdego kandydata ręce i odmawia modlitwę konsekracyjną. Po modlitwie konsekracyjnej proboszcz nowo wyświęconemu diakonowi nakłada stułę przełożoną przez lewe ramię (jedno brzemię Chrystusa) i dalmatykę. Ubranemu w szaty diakonowi biskup powierza Ewangeliarz, a po tym przekazuje mu pocałunek pokoju. Po zakończeniu obrzędu święceń rozpoczyna się liturgia eucharystyczna. Obrzęd święceń prezbiteratu wygląda podobnie. Po przedstawieniu kandydatów i homilii kandydaci składają biskupowi przyrzeczenie posłuszeństwa. Po tym biskup zaprasza do modlitwy. Po zakończeniu litanii biskup nakłada ręce na kandydata i odmawia modlitwę konsekracyjną. Następnie proboszcz ubiera nowych prezbiterów w stułę (symbol służby kapłańskiej) i ornat. Po biskupie na nowo konsekrowanych kapłanów wkładają ręce wszyscy zebrani kapłani. To symbolizuje wspólnotę w kapłaństwie Chrystusowym. Po tym obrzędzie biskup namaszcza dłonie neoprezbiterów krzyżmem, a następnie podaje im patenę i kielich. Całość obrzędu święceń również kończy się pocałunkiem pokoju. Po nim rozpoczyna się liturgia eucharystyczna, w której neoprezbiterzy uczestniczą jako koncelebransi razem z biskupem i zebranymi kapłanami. Święceń episkopatu dokonuje się przeważnie w kościele katedralnym danej diecezji. W czasie święceń biskupich, po Ewangelii zostaje przedstawiony Kościołowi kandydat do święceń przez jednego z dwóch towarzyszących mu kapłanów danej diecezji. Następnie odczytywane jest pismo papieża o nominacji. Po odczytaniu listu następuje homilia konsekratora, którym najczęściej jest metropolita lub biskup ordynariusz przy święceniach biskupa pomocniczego. Po homilii kandydat składa przyrzeczenie. Następnie konsekrator zachęca zebranych do wspólnej modlitwy litanią do Wszystkich Świętych. Po litanii wszyscy zebrani biskupi wkładają ręce na kandydata i główny konsekrator odmawia modlitwę konsekracyjną. Po tym obrzędzie nad głową kandydata dwóch diakonów trzyma otwarty Ewangeliarz. Następnie konsekrator wkłada pierścień (symbolizujący władzę biskupa i jego przywiązania do diecezji), mitrę (nakrycie głowy biskupa, symbol obowiązku dążenia do świętości) i pastorał (symbol władzy pasterskiej). Następnie konsekrator zaprasza nowo wyświęconego biskupa do zajęcia katedry, krzesła z którego będzie nauczał, i które jest jego tronem jako pasterza diecezji. Po tym następuje pocałunek pokoju i rozpoczyna się liturgia eucharystyczna, której przewodniczy nowo konsekrowany biskup, jeśli jest ordynariuszem diecezji w której dokonano konsekracji lub jest pierwszym koncelebransem, jeśli konsekracja odbyła się poza diecezją lub jest on biskupem pomocniczym. red.
Tekst pochodzi z pisma
|
[ Strona główna ] |
Modlitwy | Zagadki | Opowiadania | Miłość | Powołanie | Małżeństwo | Niepłodność | Narzeczeństwo | Prezentacje | Katecheza | Maryja | Tajemnica Szczęścia | Dekalog | Psalmy | Perełki | Cuda | Psychotesty | Polityka Prywatności | Kontakt - formularz | Kontakt
© 2001-2024 Pomoc Duchowa |