Zstąpił do piekieł

Jezus doświadczył śmierci jak wszyscy ludzie i Jego dusza zstąpiła do krainy zmarłych. Chrystus zstąpił tam jako Zbawiciel, ogłaszając Dobrą Nowinę uwięzionym duchom. Dusze bowiem tam uwięzione pozbawione były oglądania Boga. Znajdowali się tam wszyscy zmarli, jednak Jezus nie przyszedł, by wyzwolić potępionych lub zniszczyć piekło, On przyszedł wyzwolić dusze sprawiedliwych, które oczekiwały swego Wyzwoliciela. Albowiem los wszystkich nie mógł być równy. Tylko ci, którzy od wieków starali się wypełniać wolę Boga, mogli uczestniczyć w łasce obiecanego zbawienia. Jezus zaniósł im radosną nowinę o pojednaniu z Bogiem.

Krainę, "królestwo umarłych" dokąd zstąpił Chrystus, Pismo Święte nazywa piekłem, Szeolem lub Hadesem. "Zstąpił do piekieł" - czyli "zstąpił do otchłani", polskie tłumaczenie nie oddaje wiernie właściwego terminu łacińskiego "ad inferos", które w tym zastosowaniu oznacza ogólnie zaświaty objęte przez łaskę Odkupienia. Otchłań w staropolskiej mowie nazywano "piekłami". Stąd też w Składzie Apostolskim zwrot "zstąpił do piekieł". Należy jednak odróżniać "te piekła", czyli otchłań, od "tego piekła", czyli od stanu wiecznego potępienia grzeszników. Szeol (z j. greckiego hades), tam właśnie według przekonań żydowskich zstępuje człowiek po śmierci. W popularnych wyobrażeniach jest to miejsce podziemne nazywane grobem, otworem w ziemi, głęboką studnią, ciemną czeluścią, najgłębszą przepaścią lub krainą prochu. Człowiek kontynuuje tam swe istnienie nie będące już życiem, pozbawiony wszelkich radości, w ciemności cierpi w głębokim oddaleniu od Boga i bliskich. Szeol oznacza panowanie tego, co negatywne, triumf sił chaosu nad życiem i porządkiem. Niemniej jednak zstąpienie do piekieł jest, jako takie, wydarzeniem zbawczym, nie można więc z góry zacieśniać i ograniczać jego zasięgu poprzez dokładne określanie różnych miejsc podziemnych. Tym trudniej dokładnie opisać znaczenie pojęcia "zstąpił do piekieł", gdyż nie potrafimy opisać znaczenia pojęcia, którego bezpośrednio i osobiście nie doświadczyliśmy.

Zstąpienie rozumiane w sensie historycznym zakłada, że w czasie pobytu ciała Jezusa w grobie Jego dusza musiała gdzieś pójść, aby ponownie złączyć się z ciałem w chwili zmartwychwstania. Jednakże nie można ujmować zstąpienia do piekieł w kategoriach historyczno-przestrzennych. Ewangelie również nie snują i nie sugerują refleksji nad losem zwłok Jezusa w grobie i nad tym, co miałaby czynić Jego dusza w określonym przeciągu czasu. Faktami historycznymi podlegającymi odpowiedniej weryfikacji, są: śmierć Jezusa Chrystusa, złożenie Jego ciała do grobu i spostrzeżenie przez konkretnych świadków, że grób jest pusty.

Zstąpienie Jezusa do piekieł podkreśla więc to, jak bardzo Jego solidarność z człowiekiem w doświadczeniu śmierci poszła w głąb samej śmierci biologicznej. Można powiedzieć, że Chrystus przyjął na siebie doświadczenie Szeolu, łącznie z brakiem jakiegokolwiek światła zbawczego, gdyż wszelkie światło zbawcze płynie od Tego, który stał się solidarny z ludźmi aż do końca. Dlatego to "umarł bardziej od kogokolwiek", doszedł aż do tych granic, do których nikt z ludzi nie dotarł. Jak ujmuje to modlitwa eucharystyczna Hipolita, będąca prawzorem II modlitwy eucharystycznej, Jezus wydał się na mękę dobrowolnie, "by zniweczyć śmierć i rozerwać diabelskie kajdany, by rozbić bramy piekła i wyprowadzić sprawiedliwych ku światłu, by położyć kres i objawić zmartwychwstanie". Władza grzechu i śmierci doprowadziła Go aż dotąd, tu jednak Pan ustalił granicę, ogłaszając zbawienie, czyli przeciwstawiając śmierci przejaw życia wiecznego, ażeby zerwać jej więzy na zawsze. Jest to owocem zstąpienia do piekieł - ostatniego etapu logiki Wcielenia. Odtąd śmierć zostanie przezwyciężona i spętana, a Pan będzie miał klucze życia. Stąd też piekło, jak i czyściec istnieją jedynie dzięki odniesieniu do Niego - jako konsekwencja sądu eschatologicznego, jaki został zrealizowany już poprzez zstąpienie do piekieł. I w ten paradoksalny sposób, piekło i czyściec staną się znakiem miłosierdzia, albowiem są one już tylko innym obliczem i cieniem czegoś, co było dotąd niemożliwe; przekształcenia śmierci bez wyjścia i nadziei w życie prawdziwe i wieczne.

W oparciu zatem o naukę Pisma Świętego i Tradycji, integralnie rozumiana prawda wiary o zstąpieniu Chrystusa do otchłani oznacza głoszenie prawdziwej śmierci i zarazem zwycięstwa Zbawiciela nad śmiercią, grzechem i szatanem, jak również udział wszystkich ludzi, żyjących przed Jego przyjściem, w owocach Odkupienia. Z tej prawdy nadzieja chrześcijańska czerpie światło do rozświetlania tajemnicy ludzkiej śmierci. Ta absolutna pewność zwycięstwa płynie dla chrześcijanina z jego wiary w Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego, dlatego, że doznał On aż do głębi goryczy śmierci, i w tym też sensie rzeczywiście "zstąpił" aż do głębin otchłani, Jego zwycięstwo jest większe i udziela się wszystkim "istotom niebieskim, ziemskim i podziemnym", aby w ten sposób "każdy język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem" (Flp 2, 10-11).

kl. Michał Sokołowski Tekst pochodzi z pisma Alumnów WSD w Toruniu "SŁUGA" nr 27 Wasze komentarze: Marcin: 26.10.2017, 23:44 Kriwia prezentujesz dziwne rozumowanie. Jak można uważać, że stwierdzenie "zstąpił do piekieł" oznacza że umarł. To jest bez sensu. Kriwia: 15.04.2017, 18:31 Naiwność, zstąpił do piekieł to znaczy ze umarł, jak wszyscy zmarli którzy czekają na zmartwychwstanie. (1) Autor Treść Nowości św. Ekspedyt Modlitwa do św. Ekspedyta Litania do św. Ekspedyta św. Elfeg św. Leon IX Urodziny jeżyka Jasia Najbardziej popularne Modlitwa o Cud Tajemnica Szczęścia Modlitwy do św. Rity Litania do św. Józefa Jezu, Ty się tym zajmij - Akt oddania się Jezusowi Godzina Łaski 2023 Poprzednia [ Powrót ] Następna